((((((((( حباب زندگی ))))))))

و دلتنگی  های  من  برای  بودن  یا  نبودن  برای گذشتن و ماندن  برای  دستهای  کوچکی  که  همه  دنیای  من  است

و دلتنگی  های  من  برای چشمهایت

و دلتنگی برای حس  دوست داشتن  یا اینکه کسی  دوستم داشته باشد

و دلتنگی  برای لحظه هایی که می اید و  می  رود و دلتنگ سادگی صدایت

دلتنگ می شوم هر  روز   هر  شب هر  لحظه و اما دلخوشم به نگاهت که حس دلتنگی  را  برایم نمایان می کند

به  یک  نگاه  به  یک بغض که  در  خود  فرو  می  بری

و به  یک  اشاره در  اغوش  من  جا  خوش  میکنی مثل  همیشه 

تا کجا  تا  چه  وقت به تنهایی می توانم . نمی دانم

ولی می دانم که  می خواهم  باشم برای بودن . برای ماندن.  برای تو که  همه وجودمی

دوباره دلتنگ  می شوم. دلتنگ سالهایی که رفت. بی انکه دوستت داشته باشند

دلتنگ عشقی که تو  را به  هیچ فروخت.

دلتنگ لحظه لحظه نفسهایی که کشیدم. و حالا هم می کشم

ولی بیشتر حسش میکنم. با تمام وجود

ادامه می دهم. میشکنم.و دوباره ساخته میشوم

مانند  شمع اب میشوم

میسوزم و دلتنگ  میشوم.  توی  دنیای کوچولی  خودم. با خودم  درد  دل  میکنم

باخودم  میگوییم. و  برایش هزار دلیل  میسازم

باخودم.  با دلم که کنج این  قفس  جا کرده است

تا عاشق  بمانم تا زنده  بمانم در  این حباب  زندگی

چقدر بی دردی خوب است  یک  لقمه نان  پیاز یک دل  ساده

چقدر  بی دردی  خوب  است  یک رفیق یک  دوست یک  هم  دم با یک  لقمه نان و  پیاز

چقدر بی دردی  خوب است تا  درد  نکشی  قدرش  را  نمی  دانی. راست  میگن.  درد  بی  دردی  علاجش  اتش  است

چقدر خوب  است  بی  دردی. دور  از  هیا هو. دور  از  تب  وتاب برای  هیچ . برای  یک  حبابی  که  اسمش  را  زندگی  گذاشتیم

کار  ما  شده  دویدن و  نرسیدن . را  ه  را  گم کر ده ایم . یا همیشه  اول  را هیم.

چقدر  بی  دردی  خوب  است.  حتی  اگر  همان  یک  لقمه  نان و  پیاز  هم  نباشد  .

چقدر زشت  شده همه  میدوند.  تا  زنده  بمانند برای زنده  ماندن . نه  برای  زندگی.

زندگی یعنی  درد زندگی  یعنی رنج. همراه باتجربه .برای  روزهای  بی  دردی

چقدر  بی  دردی  خوب  است وقتی  درد  داشته  باشی .تازه میفهمی .  با  شکم  سیر وجیب پر  از  پول  هم  نمیتوان بی  درد  بود.

یک  دو  سه . شمارش  دوباره . دویدن  برای  یک  لقمه  نان. یک  دو  سه  صبح  شده  باز وقت  نبرد  است  برای  زنده  ماندن.

قدیما  یادش  بخیر  سفره  مادر  بزرگ با  همه  سادگی  چقدر با  حال  بود .صفا  داشت.

الان  که  سفره  را  بی  خیال . یاد مادر  بزرگ  هم  سالی  یک  بار  نمیگیریم.

برای  زنده  ماندن نه  برای  زندگی.  یک  دو سه باز شروع  کن با  تنی  خسته میایی .هنوز  خسته  گی ات  در  نرفته یک  دو  سه........

و باز  روزها  میاید  و  می  رود  غافل  از  زندگی غافل  از  عمری  که  فقط  زنده  ماندنش  را  میفهمی  و  بس.

دلم  برای  یک  لقمه  نان و  پیاز  تنگ  شده یک  دو  سه

فقط نگاهم کن

تویی که وجود منی کاش میتوانستی کاش خداهم دلش به رحم میامد کاش دلش  میسوخت کاش او  هم گوشه چشمی  به  تو داشت کاش  وای  کاش هایی که میاید و  میرود در حسرت  یک بهانه در  حسرت  یک  لبخند در حسرت  یک صدا

صدایی که  دنیا  را  بخاطرش زیر  پا گذاشتم  با  همه خوبیهایش

به خاطر  تو دست  روی  دست  گذاشتم به  خاطر حسی  که  در  درونم  شعله  میکشد بخاطر نسترن

شرمنده  دختر  زیبای  شهر  جنوب  شدم دلت  را  رنجاندم  من. مراببخش  توی که  همه اش  بخشیده ای

فقط  میتوانم  بگوییم دوستت  دارم برای  تو  هم  که  مینویسم  بغض  گلویم  را  میفشارد

دست  روی  دست  گذاشتم  تا  تو  را  از  دست  بدهم به  خدا  گناهی  ندارم  گناه  من  این  است که نمیتوانم

دلم  برایت  تنگ  شده برای همه با  تو  بودن ها

دلم  را خوش میکنم  به  یک  نگاه به  یک  عکس به  یک  خاطره

به این اینده ای که معلوم  نیست بهتر  از  گذشته  باشد به  ایند ه ای که گذشته است

چه  زود دیر  شد ارزوهایی شیرین خاطرات زیبایی که به ذهنم تلنگر میزنه

واشک این موجودی که همیشه همراه من بوده یاداوری میکنه که هنوز من هستم هنوز  کنارتم من تورو  هرگز ترک نمیکنم

چه  زود دیر  شد ان همه فدایت  شوم ها  ان همه عشق وارزوهای  زیبای  دست  نیافتنی ولی  شیرین

هر  وقت  فکرش  را  میکنم هروقت هوایی  میشم  دلم  میخواهد  حتی  خوابش  را  ببینم

یک ارزوی  محال

چه زود  دیر  شد خنده ها و گریه های  عاشقانه و  رفتارهای  بچه  گانه

و من بزرگ  شدمو تو موندی در  حال هوای  بچه  گی کمتر اشک منو در بیار بی معرفت

نمیشود نوشت اشک چشمانم را  پر کرده .باز یار همیشگی من

و تو  بچه  ماندی و  من بزرگ  شدم این  را اینه به من گفت بی معرفت

شاید میخواستی در بازیهای کودکانه غرق شوی

شاید هم چون ازوهایمان دست نیا فتنی بود  میخواستی  بچه  بمانی و با  ارزوهایت

بغضم  را بی اعتنایی میکنی و با تمنسخر میگویی.............اخرش من  نیستم

و من مانده ام بایک دنیا خاطره بر سر دو راهی که اخرش  را میدانم

باپای  که نای رفتن ندارد با دستانی که فقط چشمان را نوازش میدهد

کاش  تو هم  بزرگ میشدی کاش تو هم دنیای مرا میفهمیدی دنیای بی رنگی را.................

میدانی؟ تازه وقتی تنها میشوی تازه وقتی زخمهای کهنه ات  سر باز  میزند. وقتی  به گذشته خیره  میشوی. همه  ان  حرفها  و ارزوها  برایت تداعی  میشود. دوست  داشتی  قدر  ان  را  بیشتر میدانستی . بیشتر  میخندیدی . یا  که  شاید  بیشتر  زجر  میکشیدی .

موضوع  اینجاست  که  قدر  لحظه  ها  را  کمتر  میدانیم . یا  شاید  با  گذر  زمان  درکمان  بالا  تر  میرود..  و  دوست  داریم  جبران  کنیم  جبران  ان  گذشته  را.گذشته  ای  که   هیچ وقت  باز  نخواهد  گشت  و  زندگی  برایت  حبابی میشود.  مانند کودکی  که  با  یک  ها  کردن  میسازد .و ای  کاش  ها  و  اما  واگر  هایی  که  می  اید و  میرود.

برای  گناه  ناکرده  برای خطایی که  مرتکب  نشده  ای  سر  زنش  ها . غافل  از  بازی  زندگی.

غافل  از  اینکه  هر  کس  قدر  لحظه  لحظه  اش  را  دانست.  بیشتر  حسرتش  را  میخورد. حسرت  عمری  که  می اید  ومیرد  .

در  این  حباب زندگی  که  با  تلنگری  میشکند.

درونش که  قرار  میگیری هیچ  وقت  فکر  نمی  کنی  که  شاید  لحظه  ای  دیگر  نباشد و حیف  کاش و  اما  واگر  های  که  می  اید .

دلم تنگ  است برای  خودم

برای  نفس  های  عاشق  انه  ام برای  دلم  برای  چشمانم برای  لحظه  لحظه  اش که ای کاش

دلم تنگ  است. دلم درد  دارد. اخر  جز  خودم  هیچ  کس  را   محرم  اسرارم  نمیدانم.

او  که  ان بالاست  هم  گویی  با  من چپ  افتاده . به  خاطر  کدام  گناه؟

بس  است  دیگر  دیگر  بس  است . پختگی تاکی  ......؟همه  ان  تلخی  را  چشید ه ام  تا  کی  تجربه؟

بگذار  بار دیگر  کودکی  بیاید  و   یک  ها  کند  و  برای من  حبابی  دیگر  بسازد.

شاید  دوباره در  حباب  زندگی طعم  خوشبختی  را  حس  کنم .بگذار  تا چشم  برهم  نزنم. همه  اش  را  بیدار  بمان.  که  شاید  واما و اگر با  تلنگری  دوباره  نشکند حباب  زندگی را.

بگذار  هرچه  نفس  دارد  در حباب  بدمد شاید  بزرگ تر  شود و  زیباتر  ولی  اخرش  خواهد  شکست.

چه  کنم؟ ساعت زنگ  میزند.  و بیدار  میشوم .همه  اش  خواب  بود .

مانند  زندگی.

 فرق ان در  چشمهایم  بود. چون  که خواب  را  با  چشمان  بسته  میدیم.

اما  زندگی  را  خودم  با د ستانم  ساختم با  چشمانی  باز.

وقت  نمیکنم  صبحانه  بخورم. باید  سر  کار  بروم و باز  صبح............... باز  شبی  در  راه است...

شب و من وتنهایی شب و بی انتهایی شب و تکرار اماها واگرها  شب و هزار درد بی درمون

باز شب شد دور از هیاهوی روز دور از تلاش و کوشش های  بیهوده برای هیچ .شب شد باز هیا هوی سادگی دلم باز حس زیبای دلتنگی

شب هم  شبهای کودکی لا اقلش  این  بود  یک خوابی  چیزی میدیدیم

اما حالا خواب  هم نمبینیم

واقعا دنیای وارونه ای  شده .خواب  ما  شده واقعیت. خواب  ما شده  حقیقت.

حقیقتی  که باید  برایش جنگید

جنگی  که چه  ببری  چه ببازی بازند ه ای

بازنده عمری  که  می  رود.

ایننه راست  میگفت . نه  من اون بچه  کوچولوی  دیروزم که  حالا به  قولی  مرد  شده.

در شهری که مردی  را  به  پولی  میخرند  .

کاش  میشد زمانه  را  عوض  کرد. کاش میشد تغییر کرد. چشمان را  بست.  چیزی نشنید.

اماخودت  را  که  در اینه  میبینی و سپیدی را که  بر گیسوانت نقش بسته است. و اما  واگر ها  وشایدهایی که  میاید  و  میرود.......

راست میگفتی

من باور نمیکردم من نمیخواستم باور کنم شاید بین اما و اگرها ماند ه ام گوشهاییم میشنونند ساده و روان مثل اب خوردن مثل یک چشم  برهم زدن پس چرا نمی توانم  پس چرا میترسم ترس از چه داری؟با خود میگویم دیگر چیزی نداری که از دست بدهی چرا مانده ام؟

نمیتوانم چشم بر هم  بزنم و یک لحظه فکر  کنم که  شاید  خواب  باشم

ولی  نمیدانم چرا

میترسم یا هنوز عشق  در  وجودم لهیب  میزند؟

نمی دانم چرا وقتی دوستم  ندار د

نمی دانم  چرا  وقتی  میگوید تنفر دارد  باز  بیشتر تنها  میشم  اما  نمی  توانم فراموش  کنم

نه من مرد  فراموشی  نیستم  من  باید  بمانم  اگر حتی  این  عشق  یک  طرفه  باشد  اما  تا کی تا  چه  موقع 

ان  را  نمی دانم

شاید دستان  گرم کوچولو باعث میشود این  ترس  و عشق  را  در  هم  بیامیزم وبین  دو  راهی  بمانم  دوراهی  که  انتهایش  را  میدانم

اما چرا  شروع  نمیکنم خودم  هم  نمیدانم

ولی  میدانم زندگی  را  دوست  دارم  مثل یک لبخند شیرین کودکانه

از خواب  بیدار  میشوم

حالا دیگه شبهایم هم مثل روزهایم میشود

دوباره دراز میشوم این ورو ان ور میشوم اما این بار خواب به چشمانم نمی رود

چه فرقی دارد خواب بیداریم یکی است 

پس بگذار با چشمان باز فکر کنم -شاید و اما واگر....................

نمی دانم چرا هر  وقت  برایت  مینویسم

نمی دانم  چرا  هر وقت  دوباره نوشته  هایم  را میخوانم

نمی دانم چرا  با  حس  دلتنگی  برای  تو

نمی دانم چرا با  تجسم  نگاهت                                                  

چشمانم  بارانی  میشود

چشمانم خیس  میشود  از  بغض از این حنجره که  میخواهد  فریاد  بزند  از  این  نفس که میخواهد فقط  برای  تو  باشد و  بس

شاید و اما واگر..........از  دلی  که فقط  برای  تو  می تپد

همه  چیز  تویی

فقط  برای  توست  که  من  هستم فقط  برای بغض زیبای تو

فقط  برای  دستان  کوچکت  که  برای من  دنیای  را رقم  زد

فقط  برای  توست  که  من  هستم ومی مانم  به  خاطر 

با  تو  بودن بی  تو  یک  نفس  هم  نمیخواهم  باشم

کجایی؟  با  که  هستی ؟دستان کوچک  ارامش  بخش  کیست؟

با تمام  وجود  دوستت دارم دل تنگ دلتنگیهای ناز  تو ام نسترنم

 بعضی وقتها  هم  دیگه  دستام  یاری  نمیکنه  دیگه  نوشتن  هم مرحمی  برای  دردهایم  نیست  اصلا  برای  چی  بنویسم  برای  کی اونی  که  باید  بفهمه نمیفهمه این  چه  کاریه مثل  اتشی  میمونم  که با نوشتن  فقط  خاکستر  ازم  بلند میشه ولی  خودم  هنوز  اتش  زیر  خاکسترم به  چشم  خودم  دارم میبینم  که  چطور  دارم  با  تمام  وجود اب  میشم.

زندگی  چه ارزوها  و  چه  خیال  هایی  که  برات  نداشتم .چه قدر  قشنگ  و  زیبا  بود .حرف  زدن  چه  قدر  ساده  بود . بی  ریایی و  یک  رنگی  اره زیبا  بود.

ولی  همه  اش  حرف  بود. فقط  حرف  و  حالا  من و یک  دنیا  تنهایی .منو  یک  دنیا  درد  .درد  از  اینکه بهترین  سالهای عمرم رو  به  پات  گذاشتم. با  تمام  وجود. نمیگم اشتباه  نداشتم اخه  تجربه نداشتم  اما  تو  خوب  من وپختی  اتیشم  زدی.

حالا  تو بسوز حالا  تو  بغض  کن . حالا تو بغض  خودتو  در  گلو  فرو  ببر.  حالا  تو  تحقیر  شو . حالا  ببین  بی  کسی  چقدر  سخته  حالا  حس  کن  تنهایی  رو  و درک  کن  روزگاری  رو  که  برای  خود تو  من ساخته  بودی.

نه  اینکه  خوشحال  باشم . من  عاشقتم  اما  این  بازی  سرنوشته . سرنوشتی  که  نخواستی  برای  خودت  رقم  بزنی  پس زمونه  برات رقم  زد .اره  این  بازی  زمونه  است پس بازی  کن  بازیگر دنیای عشق  سوخته  من.