((((((((( حباب زندگی ))))))))

" خدایا تو را به جد میر حسین و قداست لباس کروبی و دلاور مردی های همرزمان رضایی در 8 سال دفاع مقدس احمدی نژاد را پیروز فرما!"

قلبم را می فروشم

چقدر می ارزد؟

چقدر می خرید؟

قلبم عاشق است در سینه ام می تپد

حاضرم در سینه دیگری بتپد

چقدر می خرید؟

قلب م را ارزان نمی فروشم (لااقل این  یک  بار)

شاید  با  تپش در سینه دیگری  ارام شود

و دخترک سر و سامان گیرد

به خاطر  عشق  نه  بخاطر زندگی  نه به  خاطر خوشبختی

فقط برای ارامش برای  دخترکک و  عشق

حتی  اگر  نباشم

ارزان  نمی  فروشم

هرچند  زندگی  را  ارزان  فروختم

زنده  ماندنش  را  دیگر  نمی  خواهم

چقدر  می  خرید؟؟  فقط  همین  را  دارم

سال 1360 بود که مادرم(زهرا ال اسحاق)چند ماه پس از به دنیا امدنم از  پدرم جدا شد.البته کسی نفهمید انها چرا  از  هم  جدا  شدند چون  تا اخرین  لحظه  هم  به  خاطر این  جدایی گریه  می  کردند.

البته  هیچ  کدام برای  نو زادی که  در  اغوش هیچ  کدامشان  نبود گریه نکرد.

چرا که انها کودک چند ماهه را  که(امانت خدا) بود به  (امان  خدا) رها کردند اما خدا مهربان تر  از ان  بوده  و هست  که  بنده کوچکش را  به  حال  خود  رها  کند.

اینده از  همان  روز  بعد  از جدایی  اغاز  شد  و  سه  سر  نو شت  جدا  گانه برای  سه  عضو  یک  خانواده  رقم  خورد.

پدر  سند  خانه را  به  عنوان  مهریه  به نام  مادر  منتقل  کرد  ودر  همان  شهر  ماند.

مادر  اما از  ان  شهر  رفت  و  من که  شیر  خواره  بودم  از  روستایی  در  اطراف همدان  سر  در  اورده و  میهمان نا  خواسته پدر  بزرگ  و  مادر  بزرگ  شدم.

جایی که هیچ  کس  جرات  نداشت به من  نگاه  چپ  کند و  یا  نازک  تر  از  گل  به  من  بگویید.

بابا هر از  گاهی به  من در  روستا سری  میزد  اما من که  تا  پنج  سالگی هیچ  تصور  وبرداشت روشنی از  مفهوم و  واژه  ((پدر)) وحتی((مادر)) نداشتم او  را ((حاجی)) صدا  میزدم.

مادر  بزرگ  پنج  سال  تمام  کاری  جز  ترو  خشک کردن من نداشت  و  از  ان پس پدر  بزرگ مرا  با خود  به  صحرا  می  برد

زندگی به  کام  سه  نفرمان  بود  تا  اینکهیک  روز  بابا به  همراه همسر  جدید و  دختر  کوچولشان به  روستا  امد.

((زن بابا))به  محض اینکه نگاهی به من و سر  و  وضع  روستایی  ام  انداخت. گفت  حاظر  نیست یک  بچه کچل و  سر  تراشیده  را  به  شهر  ببرد.

بعد  از  ان  پدر  بارها  به  روستا  امد اما  هر  بار دست  خالی  برگشت.

سر  تراشید ه ام به  شدت  او  را  رنج  می داد.

از  طرفی احساس  میکرد  می  تواند همین یک  خاطره زنده از زندگی گذشته  اش را  به  زندگی  جدید  منتقل  کند تا  اینکه  دست 

 سر نوشت  بازی تلخ  دیگری  برایم  رقم  زد.

مادر  بزرگ  سکته  کرد وسالها  خانه  نشین  شد و من زندگی تاز ه ای را با خانوا ده ای جدید اغاز  کردم.

انها  به  من  فهماندند که  این  خانم _ نامادری _ از  امروز مادرم  است  و  این  دختر کوچو  لوی  دو  ساله هم  خواهرم  و  من چاره  ای

جز پذیر فتن نداشتم چرا که تصور  میکردم  همه  ادمها مثل بچه  ها دل  پاکی دارند  و  هیچ  وقت  دروغ نمی  گویند.

دور  از  چشم  بابا

در این  میان  تمام  سختی هایم از  زمانی شروع شد که  دور از  چشم  بابا و  زیر کتک  های  نا مادری  عذاب می کشیدم.

جای دندان هایی که  تا  سالها بدنم  را  گاز  میگرفت و زخم  هایی که  هفته  ای یک  بار با  انبر دست روی  پا هایم نقش  می بست

 و کبودی بدنم زیر  ضر به  های  شیلنگ  اب.

زیر  زمین  ترسناک تاریک و  قدیمی خانه جایی  بود گه  باید هر  روز  دو  ساعت در  ان  زندانی  می  شدم.

ان  هم  در  کمد دیواری  تاریک  و  وحشتناک  در  کنار  حشرات  و  موش  هاییی  که 

ان ها هم  بعد ساله  انگار  به  حضور  من  عادت  کرده  بودند

از  همان  سال  اول  مدرسه تا  دور  ه  دبیرستان کودک  قصه  ماتنبل ترین  شاگرد  کلاس  بود.

همیشه  به  خاطر  نمرات  درسی  پایین  دو  دست  و  یک  پایش در  گوشه  کلاس  بالا  بود.

و بابا  هم در خانه به  خاطر  نمر  های  پایین تنبیه های  پدر  انه  اش  را  از  سر  دلسوزی اعمال  می کرد

اما  دریغ  از  ذر  های  تا ثیر

تا  سال  دوم  دبیر  ستان  همه  میگفتند تو  بدبخت  تریت  ادم  جامعه خواهی  بود.

اما  بابا  هیچ  وقت نفهمید پسرش در  ان  خانه  جهنمی فرصتی  برای  درس  خواندن ومطالعه  داشته  یا  نه؟

چون  برنامه وقت  پسرش  از  قبل  توسط  نامادری  رزرو  شده  بود. 2ساعت  زندانی  شدندر  زیر  زمین3  ساعتبرای  کارهای  خانه  از  جمله  جارو  کشیدن  و  حتی  بچه  داری چند  ساعتی  هم  برای  کتک  خوردن.  ایا  دیگر  وقتی  برای  درس  خواندن  می  ماند.

میانگین نمرات  و  معدل  کودک  قصه  ما  همیشه  بین 12  تا  15  بود

به  جز  درس  انشا که  همیشه 20  می  گرفت. البته  شعر  هم  می  گفت داستان  هم  مینوشت.

اما  نامادری  که چشم  دیدن  همین  یک  ذره  استعداد  شکوفا  شده  را  نداشت همیشه  دفتر  های  شعر  و  داستان  او  را  پاره  میکرد.

تا  اینکه  معدل  سال  سوم  دبیرستانم همه  را  شوکه  کرد18

پیش  دانشگاهی: 20 .وحتی در  10  کنکور  ازمایشی مناطق تهران  رتبه1  تا3 منطقه و20  تا40  پایتخت را  کسب  میکردم ودر  نهایت با  کسب  رتبه  زیر  700 کنکور  سراسری همه دوستان واطرافیان متحیر ماندند.

همه انگشن  به  دهان  ماندند  اما  کسی  نمیدانست  راز  این  موفقیت  چیست؟

راز  ان  در  نصایح  پدر بزرگ  بود که  همیشه  میگفت: مهدی  جان

راه  نجات  تو دور  شدن  ار ز فضای خشن و رنج  اور خانه فقط  قبولی در  دانشگاه  است.

اما  افسوس  که  یک  سال  بعد  پدر  بزرگ  هم  مثل  مادر  بزرگ  مرا  ترک  کرد و  از  دنیا  رفت و  به  اخرین  ارزویش که دیدن  نو ه اش  در لباس  دامادی  بود نرسید.

حالا کودک  قصه  ما  وارد 29  سالگی شده و 29 اردیبهشت روز  تولدش را در  کنار دختر 5  ساله و همسر مهربانش جشن  گرفت.

کودکی  که  قرار  بود بیچار هترین  باشد  حالا یک خبر  نگار  است. از  صبح  تا  شب انواع  و اقسام خبرها را  از  زیر  سنگ  هم  شده  پیدا  می  کند .  و  با  هر  کسی  ار اده  کند  مصاحبه  می  کند.

((اما  تا  امروز  نتوانسته خبری  از  مادرش بیابد و  از  او  بپرسد  که  چرا28  سال  رهایش کرده؟؟

در  این  میان  قطعه 86  بهشت  زهرای  تهران  و امام  زاده  سید  علی  قم جایی است  که کودک  دیروز هر  از  گاهی به  انجا  میرود.

تا  برای  تنها  ادم  هایی که  او  را  دوست  داشتند((پدر  بزرگ  و مادر  بزرگ)اما فرصتی  برای  بیشتر  ماندن  نداشتند  دعا کند.

بابا بعضی وقت  ها به خواهر  و  برادر  های ناتنی  ام  میگفت: مهدی  هیچوقت سرش  را  روی  شانه  ای  کسی  نگذاشت تا  با  او  درد  دل  کند و  من  ندیده  ام  هیچ  کس  او  را  نوازش  کند.

اما  بابا  نمی  دانست  پسرش  شبها  وقتی سر  روی  بالش  میگذاشت

ساعت  ها  گریه  میکرد

و

درد دل هایش را برای کسی  می گفت

که  میدانست صدای  او  را  میشنود.

مامان گفت:بشین تو  خیابون تا صد بشماری بر می گردم.

شمردم و شمردم.

چند بارهم شمردم.......

مامان میدانست بیشتر از صد نمی توانم بشمارم.

من ( زهرا خانزاده) هشت ساله ام.

ماموران کلانتری مرا 27 مهر 87 در حوالی خیابان پاسدارن پیدا کردند.

حالا روزها وشب ها برایم به  سختی می گذرند.ومن هر روز صدهها بار تا صد می شمارم تا بلکه یکی از چند نفر ادمی که  به  انها  تعلق دارم دنبالم بیایند.

اگر چه لکنت  زبان شدید دارم وبه سختی حرف می  زنم اما این را خوب  می دانم که  بیرون از  سازمان بهزیستی هیچ کدام از  ادمها حوصله  ام  را ندارند و  دلشان نمی  خواهد من  را ببینند و  صدایم را بشنوند.

به چهرا ه ام خوب نگاه کن.

شاید نشانی  پدر و مادرم  را  داشته  باشی

به من  بگو  تا چند باید  بشمارم  تاکی باید  به  انتظار بنشینم؟

(روزنامه  ایران شنبه 9 خرداد 88)

یک دو سه باز  تکرار  ثانیه ها روزها تکراری باز  شمارش سالهایی که نیامده رفتند

وتو قد کشیدی و من حسرت کشیدم

حسرت دستهای  خالی.................

حسرت اینکه شاید  بیشتر از  این میتوانستم اما  نکردم وشاید و  اما  و اگر  هایی  که  می  اید و  میرود

حسرت  یک  صدا

حسرت  یک  دوستت  دارم . یک  دلتنگی. ا ز زبان  تو  .دیوانه  ام  کردی  بگو

حسرت . حسرت  شب  و روز  برای  یک گناه. برای  کدام  گناه ؟ نمیدانم  برای  گناه  ادم  بودن

حسرت  یک  زندگی در  حباب

کاش و ای  کاش هایی که  میاید و  میرود. هر لحظه  .هر  نفس

نفسی  که او  را  هم.  بی  تو  نمی  خواهم

زندگی  شده  یک  حباب  که همه  اش  را  میسازی  . دوباره  میترکد . همه  اش  شده  تجربه تا  قیامت

دیگر بس  است. بگذار اندکی لحظه ای  نفسی از  این  حباب دور  شوم

ترس  برای  من  بی  معنی است. شاید مفهو می  نداشته  باشد

ترس مو قعی  معنا  پیدا  میکند که به  چیزی  وصل  باشی

من  فقط  به یک  صدا  وصلم به  یک  دلتنگی به  یک  حسرت  به یک نگاه  عاشقانه و شاید هیچ.

شاید اصلا  نیستم.

شاید  هم خودم  نمیدانم که  یک وسیله  ام برای  ازمایش برای  یک صبر  یک  تحمل برای  یک  عشق

هر چه  هست هر چه  باشد راه گریزی  نیست

فقط یک نگاه عاشقانه کم دارم یک دلتنگی کودکانه

دلتنگی هایم را به که بگویم تویی که هرگز مرا نشناختی و نخواهی شناخت اخر گناه من چیست جز این که فقط ساده بودم وپاک جز این که میخواستم ارامشی داشته باشم  تا فقط با تو تقسیم کنم.

اگر گناه کردم  تو خواستی بارها سفره دلم  را  برایت گشودم   و گفتم که من دارم غرق  میشوم من دارم............

اما اعتنا نکردی گفتی شنا نکن من هیچ نمیخواهم من بدون تو  خوشبختم

فقط تنها حرف  تو  این  بود  و همین  بود  خواهد ماند به خاطر چشمهایی که  بستی برای شانه خالی کردن دوستانی که دم  از دوستی میزدند  به خاطر تجربه ای که نداشتم به خاطر گناه ناکرده به خاطر  یک نظر خدا

به  راستی  اگر خدا میخواست  دختر  شهر  شلوغ  این گونه  نباشد  سرنوشت  من  این  بود؟

چه  اشکها که  بی  ثمر  نریختم چه  سوزها  که  بر  دل  دادم و تو  بی  اعتنا  به  خواهشهای  من  چه  اتماس ها  که  نکردمو  نخواهم  کرد به  خاطر گناه  ناکرده ام.

شاید  من  قدر  تو  را  میدانم  به  خاطر  رنج هایی که  کشیدی  به  خاطر  ملامتهای  دوستان کمتر  از  دشمن به  خاطر  با من  بودن

ولی  بدان  من ندانسته  ودانسته قدر  تو  را  میدانم  وخواهم  داشت ولی  این  را  من  نخواستم ونخواهم  خواست

این سرنوشتی  بود  که  روزگار  برایمان رقم  زد

وهمه خود را  کنار  کشید ه  ونظاره  گر  شدند  هم دوستان  من  هم تو  که  هیچ کدامشان  دوست  نبود  شاید  هم لحظه  ای میشد  در کنار  انها  نفس  کشید  برای  زنده  ماندن

هر کس  به کار خود  مشغول ما هم  به کار  خویش.درست  است  دوستان نمیتونند  برای  تو  عشق  بیا فرینند  عشق  در  دل  است  در  خون وریشه  در  برق  چشمان  دختری  که همیشه بغض دارد برای دستان خالی  پدری که  تنها  مانده برای یک  لقمه محبت

حرفهایم  را  در  دل میگذارم  و اشک هم  دیگر  مرحم دردهایم  نیست  فقط  میدانم که  باید  باشمو مرد باشم

تا جایی که نفس یاریم کند به خاطر روزهاو  شبهای  باتو بودن حالا  دیگر نمی توانی  چشمهایت  را  ببندی چشمانت  را باز  کن

این  سرنوشت  دختر  شهر  شلوغ  است این را چگونه  بگویم که  من  هر کاری  که  بتوانم  میکنم  ولی بغض  دختر  شهر  شلوغ هم مرحمی  بالاتر  از من  میخواهدعشق  میخواهد مهر  دوستان  را برای نفس کشیدن وغیرتی که در  هیچ کدامشان  پیدا  نشد و من  تنها شدم باز ولی حالا چشمان دختری در نگاهم گره خورده که  تمام زندگی براری یک پدر است و حالا تنهای تنها بایک  بغض کوچک با سالهای مانده  در  راه با  بغض  هایی که خواهد امد با نگاه  زیبای نسترن

خدای  من خدایی  که  در  همین  نزدیکی  هستی. بگذار زندگی  کنم بگذار  تا  هست  بمانم تا  نیست  شوم

بگذار تا  دستهای کوچکش  به  سوی  من  دراز  است  بمانم

بگذار تا  در  زلالی چشمانش  خودم را  میبینم بمانم

درد چیزی  نیست  که  مرا  از  پای  در  بیاورد  درد  یار  همیشگی  من

میدانم  و  بارها دانسته  و  ندانسته  به  من  فهماندی که این  همه توجه   به  خاطر  اوست  .به  خاطر دل  شکسته  ای که  خود  نمی  گوید

ولی  من می فهمم من  درد  هایش  را. ناگفته  هایش را .  بغض  هایش  را را  می  فهمم

من  اشکهایم را  نه  به  خاطر خودم به  خاطر  بغض  نسترنم به  گونه جاری  میکنم

بگذار همیشه  منتظر  بمانم.منتظر  برای  انتظار

تا  به  من  بگوید دوستم  دارد

خدای  من این  لحظهرا از  من  نگیر.این  لحظه  را  از  من..................

شاخه گلی خشکیده

قد بالای 180، وزن متناسب ، زیبا ، جذاب و ...

این شرایط و خیلی از موارد نظیر آنها ، توقعات من برای انتخاب همسر آینده ام بودند.

قد بالای 180، وزن متناسب ، زیبا ، جذاب و ...

این شرایط و خیلی از موارد نظیر آنها ، توقعات من برای انتخاب همسر آینده ام بودند.

توقعاتی که بی کم و کاست همه ی آنها را حق مسلم خودم میدانستم .

چرا که خودم هم از زیبائی چیزی کم نداشتم و میخواستم به اصطلاح همسر آینده ام لا اقل از لحاظ ظاهری همپایه خودم باشد .

تصویری خیالی از آن مرد رویاهایم در گوشه ای از ذهنم حک کرده بودم ، همچون عکسی همه جا همراهم بود .

تا اینکه دیدار محسن ، برادر مرجان – یکی از دوستان صمیمی ام به تصویر خیالم جان داد و آن را از قاب ذهنم بیرون کشید.

از این بهتر نمیشد. محسن همانی بود که میخواستم ( البته با کمی اغماض!) ولی خودش بود . همان قدر زیبا ،

با وقار ، قد بلند ، با شخصیت و ...

در همان نگاه اول چنان مجذوبش شدم که انگار سالها عاشقش بوده ام و وقتی فردای آن روز مرجان قصه ی دلدادگی محسن به من را تعریف کرد ، فهمیدم که این عشق یکطرفه نیست.

وای که آن روز ها چقدر دنیا زیباتر شده بود . رویاهایم به حقیقت پیوسته بود و دنیای واقعی در نظرم خیال انگیز مینمود.

به اندازه یی که گاهی وقت ها میترسیدم نکند همه ی اینها خواب باشد .

 اما محسن از من مشتاق تر بود و به قدری در وصال مان عجله داشت که میخواست قبل از رفتن به سربازی به خواستگاری ام بیاید و با هم نامزد بشویم.

ولی پدرم با این تعجیل مخالفت کرد و موضوع به بعد از اتمام دوران خدمت محسن موکول شد.

محسن که به سربازی رفت ، پیوندمان محکم تر شد . چرا که داغ دوری ، آتش عشق را در وجودمان شعله ورتر کرده بود و اگر قبل از آن هفته یی یک بار با هم تماس داشتیم ، حالا هر روز محسن به من تلفن میکرد و مرتب برایم نامه مینوشت.

هر بار که  به مرخصی می آمد آن قدر برایم سوغاتی می آورد که حتی مرجان هم حسودی اش میشد !

اما درست زمانی که چند روزی به پایان خدمت محسن نمانده بود و من از نزدیکی وصال مان در پوست خود نمیگنجیدم ، ناگهان حادثه یی ناگوار همه چیز را به هم ریخت .

<< انفجار یک مین باز مانده از جنگ منجر به قطع یکی از پاهای محسن شد >>

این خبر تلخ را مرجان برایم آورد همان کسی که اولین بار پیام آور عشق محسن بود .

باورم نمیشد روزهای خوشی ام به این زودی به پایان رسیده باشند .چقدر زود آشیان آرزوهایم ویران شده بود و از همه مهمتر سوالاتی بود که مرا در برزخی وحشتناک گرفتار کرده بود . آیا من از شنیدن خبر معلولیت محسن برای خودش ناراحت بودم یا اینکه . . .

آیا محسن معلول ، هنوز هم میتوانست مرد رویاهایم باشد ؟  آیا او هنوز هم در حد و اندازه های من بود ؟!

من که آن قدر ظاهر زیبای شوهر آینده ام برایم اهمیت داشت .

محسن را که آوردند هنوز پاسخ سوالاتم را نیافته بودم و با خودم در کشمکش بودم .

برای همین تا مدتها به ملاقاتش نرفتم تا اینکه مرجان به سراغم آمد .

آن روز مرجان در میان اشک و آه ، از بی وفایی من نالید و از غم محسن گفت . از اینکه او بیشتر از معلولیتش ، ناراحت این است که چرا من ، به ملاقاتش نرفته ام .

مرجان از عشق محسن گفت از اینکه با وجود بی وفائی من ، هنوز هم دیوانه وار دوستم دارد و از هر کسی که به ملاقاتش می رود سراغم را میگیرد.

هنگام خداحافظی ، مرجان بسته یی کادو پیچی شده جلویم گرفت و گفت:

این آخرین هدیه یی است که محسن قبل از مجروحیتش برایت تهیه کرده بود . دقیقا نمیدونم توش چیه اما هر چی هست ، محسن برای تهیه ی اون ، به منطقه ی مین گذاری شده رفته بود و . . . این هم که می بینی روی کادوش خون ریخته ، برای اینه که موقع زخمی شدن ، کادو دستش بوده و به خاطر علاقه ی به تو ، حاضر نشده بود اون رو از خودش دور کنه .

بعد نامه یی به من داد و گفت :

 این نامه رو محسن امروز برای تو نوشت و گفت که بهت بگم : (( نامه و هدیه رو با هم باز کنی ))

مرجان رفت و ساعت ها آن کادوی خونین در دستم بود و مثل یک مجسمه به آن خیره مانده بودم .

اما جرات باز کردنش را نداشتم .

خون خشکیده ی روی آن بر سرم فریاد میزد و عشق محسن را به رخم میکشید و به طرز فکر پوچم ، میخندید.

مدتی بعد یک روز که از دانشگاه بر میگشتم وقتی به مقابل خانه مان  رسیدم ، طنین صدای آشنائی که از پشت سرم می آمد ، سر جایم میخکوبم کرد .

            _ سلام مژگان . . .

خودش بود . محسن ، اما من جرات دیدنش را نداشتم .

مخصوصا حالا که با بی وفائی به ملاقاتش نرفته بودم .

چطور میتوانستم به صورتش نگاه کنم !

 مدتی به همین منوال گذشت تا اینکه دوباره صدایم کرد

و این بار شنیدن صدایش لرزه بر اندامم انداخت .

_ منم محسن ، نمی خوای جواب سلامم رو بدی ؟

در حالی که به نفس نفس افتاده بودم بدون اینکه به طرفش برگردم گفتم

_ س . . . . سلام . . .

_ چرا صدات میلرزه ؟ چرا بر نمی گردی ! نکنه یکی از پاهای تو هم قطع شده که نمیتونی این کار رو بکنی ؟

یا اینکه نکنه اونقدر از چشات افتادم که حتی نمی خواهی نگاهم کنی ! . . .

این حرفها مثل پتک روی سرم فرود می آمدند . طوری که به زور خودم را سر پا نگه داشته بودم .

حرفهایش که تمام شد . مدتی به سکوت گذشت و من هنوز پشت به او داشتم .

تا وقتی که از چلق و چلق عصایش فهمیدم که دارد میرود .

آرام به طرفش برگشتم و او را دیدم ، با یک پا و دو عصای زیر بغلی . . . کمی به رفتنش نگاه کردم ، ناگهان به طرفم برگشت و نگاهمان به هم گره خود .

وای ! که چقدر دوست داشتم زمین دهان باز میکرد و مرا می بلعید  تا مجبور نباشم آن نگاه سنگین را تحمل کنم .

نگاهی که کم مانده بود ستون فقراتم را بشکند !

چرایش را نمیدانم . اما انگار محکوم به تحمل آن شرایط شده بودم که حتی نمیتوانستم چشمهایم را ببندم .

مدتی گذشت تا اینکه محسن لبخندی زد و رفت . .

حس عجیبی از لبخند محسن برخاسته بود . سوار بر امواج نوری ، به دورن چشمهایم رخنه کرد و از آنجا در قلبم پیچید و همچون خون ، از طریق رگهایم به همه جای بدنم سرایت کرد .

داخل خانه که شدم با قدمهای لرزان ، هر طور که بود خودم را به اتاقم رساندم و روی تختم ولو شدم . تمام بدنم خیس عرق شده بود . دستهایم می لرزید و چشمهایم سیاهی میرفت . اما قلبم . . .

قلبم با تپش میگفت که این بار او میخواهد به مغزم یاری برساند و آن در حل معمائی که از حلش عاجز بودم کمک کند .

بله ، من هنوز محسن را دوست داشتم و هنوز خانه ی قلبم از گرمای محبتش لبریز بود که چنین با دیدن محسن ، به تپش افتاده بود و بی قراری میکرد.

ناخودآگاه به سراغ کادو رفتم و آن را گشودم . داخل آن چیزی نبود غیر از یک شاخه گلی خشکیده که بوی عشق میداد .

به یاد نامه ی محسن افتادم و آن را هم گشودم . (( سلام مژگان ، میدانم الان که داری نامه را میخوانی من از چشمت افتاده ام ، اما دوست دارم چیز هائی در مورد آن شاخه گل خشکیده برایت بنویسم . تا بدانی زمانی که زیبائی آن گل مرا به هوس انداخت تا آن را برایت بچینم ، میدانستم گل در منطقه خطرناکی روییده ، اما چون تو را خیلی دوست داشتم و میخواستم قشنگترین چیز ها برای تو باشد . جلو رفتم و . . .

بعد از مجروحیتم که تو به ملاقاتم نیامدی ، فکر کردم از دست دادن یک پا ، ارزش کندن آن گل را نداشته .

اما حالا که درام این نامه را می نویسم به این نتیجه رسیده ام که من با دیدن آن گل ، نه فقط به خاطر تو ، که درواقع به خاطر عشق خطر کردم و جلو رفتم ، عشق ارزش از دست دادن جان را دارد ، چه برسد به یک پا و …

 گریه امانم نداد تا بقیه ی  نامه را بخوانم . اما همین چند جمله محسن کافی بود ، تا به تفاوت درک عشق ، بین خودم و محسن پی ببرم و بفهمم که مقام عشق در نظر او چقدر والا است و در نظر من چقدر پست .

چند روزی گذشت تا اینکه بر شرمم فایق آمدم . به ملاقات محسن رفتم و گفتم که ارزش عشق او برای من آن قدر زیاد است که از دست دادن یک پایش در برابر آن چیزی نیست و از او خواستم که مرا ببخشد.

اکنون سالها است که محسن مرا بخشیده و ما درکنار یکدیگر زندگی شیرینی را تجربه میکنیم.

ما ، هنوز آن کادوی خونین و آن شاخه گل خشکیده را به نشانه ی  عشق مان  نگه داشته ایم.

داستان کوتاه شکلات تلخ

چشمانش پر بود از نگرانی و ترس
لبانش می لرزید
گیسوانش آشفته بود و خودش آشفته تر
- سلام کوچولو .... مامانت کجاست ؟
نگاهش که گره خورد در نگاهم
بغضش ترکید
قطره های درشت اشکش , زلال و و بی پروا
چکید روی گونه اش
- ماماااا..نم .. ما..مااا نم ....
صدایش می لرزید
- ا .. چرا گریه می کنی عزیزم , گم شدی ؟
گریه امانش نمی داد که چیزی بگوید
هق هق , گریه می کرد
آنطوری که من همیشه دلم می خواست گریه کنم
آنگونه که انگار سالهاست گریه نکرده بود
با بازوی کوچکش مدام چشم هایش را از خیسی اشک پاک می کرد
در چشم هایش چیزی بود که بغضم گرفت
- ببین , ببین منم مامانمو گم کردم , ولی گریه نمی کنم که , الان باهم میریم مامانامونو پیداشون می کنیم , خب ؟
این را که گفتم , دلم گرفت , دلم عجیب گرفت
آدم یاد گم کرده های خودش که می افتد , عجیب دلش می گیرد
یاد دانه دانه گم کرده های خودم افتادم
پدر بزرگ , مادربزرگ, پدر , مادر , برادر , خواهر , عمو ,
کودکی هایم , همکلاسی های تمام سال های پشت میز نشستنم , غرورم , امیدم , عشقم , زندگی ام
- من اونقدر گم کرده داااارم , اونقدر زیاااد , ولی گریه نمی کنم که , ببین چشمامو ...
دروغ می گفتم , دلم اندازه تمام وقت هایی که دلم می خواست گریه کنم , گریه می خواست
حسودی می کردم به دخترک
- تو هم ... تو هم .. مام .. مام .. مامانتو .. گم کردی ؟
آرام تر شد
قطره های اشکش کوچکتر شد
احساس مشترک , نزدیک ترمان کرد
دست کوچکش را آرام گرفتم توی دستانم
گرمای دستش , سردی دستانم را نوازش کرد
احساس مشترک , یک حس خوب که بین من و او یک پل زده بود , تلخی گم کرده هامان را برای لحظه ای از ذهنمان زدود
- آره گلم , آره قشنگم , منم هم مامانمو , هم یک عالمه چیز و کس دیگه رو با هم گم کردم , ولی گریه نمی کنم که ...
هق هق اش ایستاد , سرش را تکان داد ,
با دستم , اشک های روی گونه اش را آهسته پاک کردم
پوست صورتش آنقدر لطیف و نازک بود که یک لحظه از ترس اینکه مبادا صورتش بخراشد , دستم را کشیدم کنار
- گریه نکن دیگه , خب ؟
- خب ...
زیبا بود ,
چشمانش درشت و سیاه
با لبانی عنابی و قلوه ای
لطیف بود , لطیف و نو , مثل تولد , مثل گلبرگ های گل ارکیده
گیسوان آشفته و مشکی اش , بلند و مجعد ,
- اسمت چیه دخترکم ؟
- سارا
- به به , چه اسم قشنگی , چه دختر نازی
او بغضش را شکسته بود و گریه اش را کرده بود
او, دستی را یافته بود برای نوازش گونه اش , و پناهی را جسته بود برای آسودنش
امیدی را پیدا کرده بود برای یافتن گم کرده اش ,
و من , نه بغضم را شکسته بودم ,
که اگر می شکستم , کار هردو تامان خراب میشد
و نه دستی یافته بودم و نه امیدی و نه پناهی ...
باید تحمل می کردم ,
حداقل تا لحظه ای که مادر این دختر پیدا می شد
و بعد باز می خزیدم در پسکوچه ای تنگ و اشک های خودم را با پک های دود , می فرستادم به آسمان
باید صبر می کردم
- خب , کجا مامانتو گم کردی ؟
با ته مانده های هق هقش گفت :
- هم .. هم .. همینجا ..
نگاه کردم به دور و بر
به آدم ها
به شلوغی و دود و صداهای درهم و سیاهی های گذران و بی تفاوت
همه چیز ترسناک بود از این پایین
آدم ها , انگار نه انگار , می رفتند و می آمدند و می خندیدند و تف بر زمین می انداختند و به هم تنه می زدند
بلند شدم و ایستادم
حالا , خودم هم شده بودم درست , عین آدم ها
دخترک دستم را محکم در دستش گرفته بود و من , محکم تر از او , دست او را
- نمی دونی مامانت از کدوم طرف تر رفت ؟
دوباره بغض گرفتش انگار , سرش را تکان داد که : نه
منهم نمی دانستم
حالا همه چیزمان عین هم شده بود
نه من می دانستم گم کرده هایم کدام سرزمین رفته اند و نه سارا
هر دو مان انگار , همین الان , از کره ای دیگر آمده بودیم روی این سیاره گرد و شلوغ
- ببین سارا , ما هردوتامون فرشته ایم , من فرشته گنده سبیلو , توهم فرشته کوچولوی خوشگل
برای اولین بار از لحظه ای آشناییمان , لبخند زد
یک لبخند کوچک و زیر پوستی ,
و چقدر معصومانه و صادقانه و ساده
قدم زدیم باهم
قدم زدن مشترک , همیشه برایم دوست داشتنیست
آنهم با یک نفر که حس مشترک داری با او , که دیگر محشر است
حتی اگر حس مشترک , گم کردن عزیز ترین چیزها باشد ,
هدفمان یکی بود ,
من , پیدا کردن گم کرده های او و او هم پیدا کردن گم کرده های خودش ,
- آدرس خونه تونو نداری ؟
لبش را ورچید , ابروهایش را بالا انداخت
- یه نشونه ای یه چیزی ... هیچی یادت نیست ؟
- چرا , جای خونه مون یه گربه سیاهه که من ازش می ترسم , با یه آقاهه که .. ام .. ام ... آدامس و شوکولات میفروشه
خنده ام گرفت
بلند خندیدم
و بعد خنده ام را کش دادم
آدم یک احساس خوب و شاد که بهش دست میدهد , باید هی کشش بدهد , هی عمیقش کند
سارا با تعجب نگاهم می کرد
- بلدی خونه مونو ؟
دستی کشیدم به سرش
- راستش نه , ولی خونه ما هم همینچیزا رو داره ... هم گربه سیاه , هم آقاهه آدامس و شوکولات فروش
لبخند زد
بیشتر خودش را بمن چسبانید
یک لحظه احساس عجیب و گرمی توی دلم شکفت
کاش این دخترک , سارا , دختر من بود ...
کاش میشد من با دخترم قدم بزنیم توی شهر , فارغ از دغدغه ها و شلوغی ها , همه آدم بزرگ ها را مسخره کنیم و قهقهه بزنیم
کاش میشد من و ..
دستم را کشید
- جونم ؟
نگاهش به ویترین یک مغازه مانده بود
- ازون شوکولاتا خیلی دوست دارم
خندیدم
- ای شیطون , ... ازینا ؟
- اوهوم ...
- منم از اینا دوست دارم , الان واسه هردومون می خرم , خب ؟
خندید ,
- خب , ازون قرمزاشا ...
- چشم
...
هردو , فارغ از حس مشترک تلخمان , شکلات قرمز شیرینمان را می مکیدیم و می رفتیم به یک مقصد نامعلوم
سارا شیرین زبانی می کرد
انگار یخ های بی اعتمادی و فاصله را همین شکلات , آب کرده بود
- تازه بابام یک ماشین گنده خوشگل داره , همش مارو میبره شمال , دریا , بازی می کنیم ...
گوش می دادم به صدایش , و جان هم
لذتی که می چشیدم , وصف ناشدنی بود
سارا هم مثل یک شوکولات شیرین , روحم را تازه کرده بود
ساده , صادق , پر از شادی و شور و هیجان , تازه , شیرین و دوست داشتنی
- خب .. خب ... که اینطور , پس یه عالمه بازی هم بلدی ؟
- آآآآآره تازشم , عروسک بازی , قایم موشک , بعدشم امم گرگم به هوا ..
ما دوست شده بودیم
به همین سادگی
سارا یادش رفته بود , گم کرده ای دارد
و من هم یادم رفته بود , گم کرده هایم
چقدر شیرین است وقتی آدم کسی را پیدا می کند که با او , دردهایش ناچیز می شود و غم هایش فراموش
نفس عمیق می کشیدم و لبخند عمیق تر می زدم و گاهی بیخودی بلند می خندیدم و سارا هم , بلند , و مثل من بی دلیل , می خندید
خوش بودیم با هم
قد هردومان انگار یکی شده بود
او کمی بلند تر
و من کمی کوتاهتر
و سایه هامان هم , همقد هم , پشت سرمان , قدم میزدند و می خندیدند
- ااا. ...مااامااانم ....... مامان .. مامان جووووووووون
دستم را رها کرد
مثل نسیم
مثل باد
دوید
تا آمدم بفهمم چی شد , سارا را دیدم در آغوش مادرش
سفت در آغوش هم , هر دو گریان و شاد , هردو انگار همه دنیا در آغوششان است
مادر , صورتش سرخ و خیس , و سارا , اشک آلود و خندان با نیم نگاهی به من
قدرت تکان خوردن نداشتم انگار
حس بد و و خوبی در درونم جوشیدن گرفته بود
او گم کرده اش را یافته بود
و شکلات درون دهان من انگار مزه قهوه تلخ , گرفته بود
نمی دانم چرا , ولی اندازه او از پیدا کردن گم کرده اش خوشحال نبودم
- ایناهاش , این آقاهه منو پیدا کرد , تازه برام شکولات و آدامس خرید , اینم مامانشو گم کرده ها ... مگه نه ؟
صورت مادر سارا , روبروی من بود
خیس از اشک و نگرانی ,
- آقا یک دنیا ممنونم ازتون , به خدا داشتم دیونه میشدم , فقط یه لحظه دستمو ول کرد , همش تقصیر خودمه , آقا من مدیون شمام
- خانوم این چه حرفیه , سارا خیلی باهوشه , خودش به این طرف اومد , قدر دخترتونو بدونین , یه فرشته اس
سارا خندید
- تو هم فرشته ای , یه فرشته سبیلو , خودت گفتی ...
هر سه خندیدیم
خنده من تلخ
خنده سارا شیرین
- به هر حال ممنونم ازتون آقا , محبتتون رو هیچوقت فراموش می کنم , سارا , تشکر کردی ازعمو ؟
سارا آمد جلو ,
- می خوام بوست کنم
خم شدم
لبان عنابی غنچه اش , آرام نشست روی گونه زبرم
دلم نمی خواست بوسه اش تمام شود
سرم همینطور خم بود که صدایش آمد
- تموم شد دیگه
و باز هر دو خندیدیم
نگاهش کردم , توی چشمش پر بود از اعتماد و دوست داشتن
- نمی خوای من باهات بیام تا تو هم مامانتو پیدا کنی ؟
لبخند زدم ,
- نه عزیزم , خودم تنهایی پیداش می کنم , همین دور وبراست
- پیداش کنیا
- خب
....
سارا دست مادرش را گرفت
- خدافظ
- آقا بازم ممنونم ازتون , خدانگهدار
- خواهش می کنم , خیلی مواظب سارا باشید
- چشم
همینطور قدم به قدم دور شدند
سارا برایم دست تکان داد
سرش را برگردانده بود و لبخند می زد
داد زد
- خدافظ عمو سبیلوی بی سبیل
انگار در راه رفتن مادرش بهش گفته بود که این آقاهه که سبیل نداشت که
خندیدم
.....
پیچیدم توی کوچه
کوچه ای که بعدش پسکوچه بود
یک لحظه یادم آمد که ای داد بیداد , آدرسشو نگرفتم که
هراسان دویدم
- سارا .. سار ... ا
کسی نبود , دویدم
تا انتهای جایی که دیده بودمش
- سارااااااااا
نبود , نه او , نه مادرش , نه سایه شان
....
رسیدم به پسکوچه
بغضم ارام و ساکت شکست
حلقه های دود سیگار , اشک هایم را می برد به آسمان
سارا مادرش را پیدا کرده بود
و من , گم کرده ای به تمامی گم کرده هایم افزوده بودم
گم کرده ای که برایم , عزیزتر شده بود از تمامی شان
....
پس کوچه های بی خوابی من , انتهایی ندارد
باید همینطور قدم بزنم در تمامیشان
خو گرفته ام به با خاطرات خوش بودن
گم کرده های من , هیچ نشانه ای ندارند
حتی گربه سیاه و آقای آدامس فروش هم , نزدیکشان نیست
من گم کرده هایم را توی همین کوچه پسکوچه های تنگ و تاریک گم کرده ام
کوچه پس کوچه هایی که همه شان به هم راه دارند و , هیچوقت , تمام نمی شوند
کوچه پس کوچه هایی که وقتی به بن بستش برسی ,
خودت هم می شوی , جزو گم شده ها ....