((((((((( حباب زندگی ))))))))

 سفیدی  کاغذ  شده  سنگ  صبور من

چقدر  خوب هر چه  می  خوای می  نویسی هر چه  میخوای از  دل  تنگت.

خالی  میشوی و  اماده دوباره برای  نفرت ها و  زخم های  دوباره

سفیدی کاغذ شده برای  من یک  هم دم. در  تنهایی  زندگی .  برای  زنده  ماندن

دل  تنگیهایم  را  به  که  بگوییم چه  کسی  بهتر  از  تو.  تو  که سنگینی انها  را تحمل  میکنی زیر  لغزش نوک قلم

قلمی  که  می نویسد بی  اراده از  روی  اجبار .از  روی  اینکه  شاید  بلغزد وسیاه کند صفحه  سفید  کاغذ  را.

شاید  ارام شوم

شاید لغزش اشک  را کمتر  بر  روی گو نه  هایم احساس  کنم

بی  اراده  می  نو یسم. بی  اراده  برای  خودم

از  سنگینی درد هایی که بر  سینه  دارم و  بغضی  که  گلویم  را  می  فشارد

و  خنده  هایی که  از  زهر  برایم  تلخ  تر  است از  احساسی  که برایم  ترحم  کند

از  حرف  هایی که  برایم  مرحمی  نیست

سفیدی  کاغذ  که  حالا  سیاه  شده

سیاهی  که  حالا  به  سفیدی  میزند.

با  صدای  بی  صدایی با نگاهی  که  در  چشمانم  گره  خورده  است