((((((((( حباب زندگی ))))))))

سال 1360 بود که مادرم(زهرا ال اسحاق)چند ماه پس از به دنیا امدنم از  پدرم جدا شد.البته کسی نفهمید انها چرا  از  هم  جدا  شدند چون  تا اخرین  لحظه  هم  به  خاطر این  جدایی گریه  می  کردند.

البته  هیچ  کدام برای  نو زادی که  در  اغوش هیچ  کدامشان  نبود گریه نکرد.

چرا که انها کودک چند ماهه را  که(امانت خدا) بود به  (امان  خدا) رها کردند اما خدا مهربان تر  از ان  بوده  و هست  که  بنده کوچکش را  به  حال  خود  رها  کند.

اینده از  همان  روز  بعد  از جدایی  اغاز  شد  و  سه  سر  نو شت  جدا  گانه برای  سه  عضو  یک  خانواده  رقم  خورد.

پدر  سند  خانه را  به  عنوان  مهریه  به نام  مادر  منتقل  کرد  ودر  همان  شهر  ماند.

مادر  اما از  ان  شهر  رفت  و  من که  شیر  خواره  بودم  از  روستایی  در  اطراف همدان  سر  در  اورده و  میهمان نا  خواسته پدر  بزرگ  و  مادر  بزرگ  شدم.

جایی که هیچ  کس  جرات  نداشت به من  نگاه  چپ  کند و  یا  نازک  تر  از  گل  به  من  بگویید.

بابا هر از  گاهی به  من در  روستا سری  میزد  اما من که  تا  پنج  سالگی هیچ  تصور  وبرداشت روشنی از  مفهوم و  واژه  ((پدر)) وحتی((مادر)) نداشتم او  را ((حاجی)) صدا  میزدم.

مادر  بزرگ  پنج  سال  تمام  کاری  جز  ترو  خشک کردن من نداشت  و  از  ان پس پدر  بزرگ مرا  با خود  به  صحرا  می  برد

زندگی به  کام  سه  نفرمان  بود  تا  اینکهیک  روز  بابا به  همراه همسر  جدید و  دختر  کوچولشان به  روستا  امد.

((زن بابا))به  محض اینکه نگاهی به من و سر  و  وضع  روستایی  ام  انداخت. گفت  حاظر  نیست یک  بچه کچل و  سر  تراشیده  را  به  شهر  ببرد.

بعد  از  ان  پدر  بارها  به  روستا  امد اما  هر  بار دست  خالی  برگشت.

سر  تراشید ه ام به  شدت  او  را  رنج  می داد.

از  طرفی احساس  میکرد  می  تواند همین یک  خاطره زنده از زندگی گذشته  اش را  به  زندگی  جدید  منتقل  کند تا  اینکه  دست 

 سر نوشت  بازی تلخ  دیگری  برایم  رقم  زد.

مادر  بزرگ  سکته  کرد وسالها  خانه  نشین  شد و من زندگی تاز ه ای را با خانوا ده ای جدید اغاز  کردم.

انها  به  من  فهماندند که  این  خانم _ نامادری _ از  امروز مادرم  است  و  این  دختر کوچو  لوی  دو  ساله هم  خواهرم  و  من چاره  ای

جز پذیر فتن نداشتم چرا که تصور  میکردم  همه  ادمها مثل بچه  ها دل  پاکی دارند  و  هیچ  وقت  دروغ نمی  گویند.

دور  از  چشم  بابا

در این  میان  تمام  سختی هایم از  زمانی شروع شد که  دور از  چشم  بابا و  زیر کتک  های  نا مادری  عذاب می کشیدم.

جای دندان هایی که  تا  سالها بدنم  را  گاز  میگرفت و زخم  هایی که  هفته  ای یک  بار با  انبر دست روی  پا هایم نقش  می بست

 و کبودی بدنم زیر  ضر به  های  شیلنگ  اب.

زیر  زمین  ترسناک تاریک و  قدیمی خانه جایی  بود گه  باید هر  روز  دو  ساعت در  ان  زندانی  می  شدم.

ان  هم  در  کمد دیواری  تاریک  و  وحشتناک  در  کنار  حشرات  و  موش  هاییی  که 

ان ها هم  بعد ساله  انگار  به  حضور  من  عادت  کرده  بودند

از  همان  سال  اول  مدرسه تا  دور  ه  دبیرستان کودک  قصه  ماتنبل ترین  شاگرد  کلاس  بود.

همیشه  به  خاطر  نمرات  درسی  پایین  دو  دست  و  یک  پایش در  گوشه  کلاس  بالا  بود.

و بابا  هم در خانه به  خاطر  نمر  های  پایین تنبیه های  پدر  انه  اش  را  از  سر  دلسوزی اعمال  می کرد

اما  دریغ  از  ذر  های  تا ثیر

تا  سال  دوم  دبیر  ستان  همه  میگفتند تو  بدبخت  تریت  ادم  جامعه خواهی  بود.

اما  بابا  هیچ  وقت نفهمید پسرش در  ان  خانه  جهنمی فرصتی  برای  درس  خواندن ومطالعه  داشته  یا  نه؟

چون  برنامه وقت  پسرش  از  قبل  توسط  نامادری  رزرو  شده  بود. 2ساعت  زندانی  شدندر  زیر  زمین3  ساعتبرای  کارهای  خانه  از  جمله  جارو  کشیدن  و  حتی  بچه  داری چند  ساعتی  هم  برای  کتک  خوردن.  ایا  دیگر  وقتی  برای  درس  خواندن  می  ماند.

میانگین نمرات  و  معدل  کودک  قصه  ما  همیشه  بین 12  تا  15  بود

به  جز  درس  انشا که  همیشه 20  می  گرفت. البته  شعر  هم  می  گفت داستان  هم  مینوشت.

اما  نامادری  که چشم  دیدن  همین  یک  ذره  استعداد  شکوفا  شده  را  نداشت همیشه  دفتر  های  شعر  و  داستان  او  را  پاره  میکرد.

تا  اینکه  معدل  سال  سوم  دبیرستانم همه  را  شوکه  کرد18

پیش  دانشگاهی: 20 .وحتی در  10  کنکور  ازمایشی مناطق تهران  رتبه1  تا3 منطقه و20  تا40  پایتخت را  کسب  میکردم ودر  نهایت با  کسب  رتبه  زیر  700 کنکور  سراسری همه دوستان واطرافیان متحیر ماندند.

همه انگشن  به  دهان  ماندند  اما  کسی  نمیدانست  راز  این  موفقیت  چیست؟

راز  ان  در  نصایح  پدر بزرگ  بود که  همیشه  میگفت: مهدی  جان

راه  نجات  تو دور  شدن  ار ز فضای خشن و رنج  اور خانه فقط  قبولی در  دانشگاه  است.

اما  افسوس  که  یک  سال  بعد  پدر  بزرگ  هم  مثل  مادر  بزرگ  مرا  ترک  کرد و  از  دنیا  رفت و  به  اخرین  ارزویش که دیدن  نو ه اش  در لباس  دامادی  بود نرسید.

حالا کودک  قصه  ما  وارد 29  سالگی شده و 29 اردیبهشت روز  تولدش را در  کنار دختر 5  ساله و همسر مهربانش جشن  گرفت.

کودکی  که  قرار  بود بیچار هترین  باشد  حالا یک خبر  نگار  است. از  صبح  تا  شب انواع  و اقسام خبرها را  از  زیر  سنگ  هم  شده  پیدا  می  کند .  و  با  هر  کسی  ار اده  کند  مصاحبه  می  کند.

((اما  تا  امروز  نتوانسته خبری  از  مادرش بیابد و  از  او  بپرسد  که  چرا28  سال  رهایش کرده؟؟

در  این  میان  قطعه 86  بهشت  زهرای  تهران  و امام  زاده  سید  علی  قم جایی است  که کودک  دیروز هر  از  گاهی به  انجا  میرود.

تا  برای  تنها  ادم  هایی که  او  را  دوست  داشتند((پدر  بزرگ  و مادر  بزرگ)اما فرصتی  برای  بیشتر  ماندن  نداشتند  دعا کند.

بابا بعضی وقت  ها به خواهر  و  برادر  های ناتنی  ام  میگفت: مهدی  هیچوقت سرش  را  روی  شانه  ای  کسی  نگذاشت تا  با  او  درد  دل  کند و  من  ندیده  ام  هیچ  کس  او  را  نوازش  کند.

اما  بابا  نمی  دانست  پسرش  شبها  وقتی سر  روی  بالش  میگذاشت

ساعت  ها  گریه  میکرد

و

درد دل هایش را برای کسی  می گفت

که  میدانست صدای  او  را  میشنود.