((((((((( حباب زندگی ))))))))

میدانی؟ تازه وقتی تنها میشوی تازه وقتی زخمهای کهنه ات  سر باز  میزند. وقتی  به گذشته خیره  میشوی. همه  ان  حرفها  و ارزوها  برایت تداعی  میشود. دوست  داشتی  قدر  ان  را  بیشتر میدانستی . بیشتر  میخندیدی . یا  که  شاید  بیشتر  زجر  میکشیدی .

موضوع  اینجاست  که  قدر  لحظه  ها  را  کمتر  میدانیم . یا  شاید  با  گذر  زمان  درکمان  بالا  تر  میرود..  و  دوست  داریم  جبران  کنیم  جبران  ان  گذشته  را.گذشته  ای  که   هیچ وقت  باز  نخواهد  گشت  و  زندگی  برایت  حبابی میشود.  مانند کودکی  که  با  یک  ها  کردن  میسازد .و ای  کاش  ها  و  اما  واگر  هایی  که  می  اید و  میرود.

برای  گناه  ناکرده  برای خطایی که  مرتکب  نشده  ای  سر  زنش  ها . غافل  از  بازی  زندگی.

غافل  از  اینکه  هر  کس  قدر  لحظه  لحظه  اش  را  دانست.  بیشتر  حسرتش  را  میخورد. حسرت  عمری  که  می اید  ومیرد  .

در  این  حباب زندگی  که  با  تلنگری  میشکند.

درونش که  قرار  میگیری هیچ  وقت  فکر  نمی  کنی  که  شاید  لحظه  ای  دیگر  نباشد و حیف  کاش و  اما  واگر  های  که  می  اید .

دلم تنگ  است برای  خودم

برای  نفس  های  عاشق  انه  ام برای  دلم  برای  چشمانم برای  لحظه  لحظه  اش که ای کاش

دلم تنگ  است. دلم درد  دارد. اخر  جز  خودم  هیچ  کس  را   محرم  اسرارم  نمیدانم.

او  که  ان بالاست  هم  گویی  با  من چپ  افتاده . به  خاطر  کدام  گناه؟

بس  است  دیگر  دیگر  بس  است . پختگی تاکی  ......؟همه  ان  تلخی  را  چشید ه ام  تا  کی  تجربه؟

بگذار  بار دیگر  کودکی  بیاید  و   یک  ها  کند  و  برای من  حبابی  دیگر  بسازد.

شاید  دوباره در  حباب  زندگی طعم  خوشبختی  را  حس  کنم .بگذار  تا چشم  برهم  نزنم. همه  اش  را  بیدار  بمان.  که  شاید  واما و اگر با  تلنگری  دوباره  نشکند حباب  زندگی را.

بگذار  هرچه  نفس  دارد  در حباب  بدمد شاید  بزرگ تر  شود و  زیباتر  ولی  اخرش  خواهد  شکست.

چه  کنم؟ ساعت زنگ  میزند.  و بیدار  میشوم .همه  اش  خواب  بود .

مانند  زندگی.

 فرق ان در  چشمهایم  بود. چون  که خواب  را  با  چشمان  بسته  میدیم.

اما  زندگی  را  خودم  با د ستانم  ساختم با  چشمانی  باز.

وقت  نمیکنم  صبحانه  بخورم. باید  سر  کار  بروم و باز  صبح............... باز  شبی  در  راه است...