سلام دوست خوب
هر وقت مينويسي اين حس که نفسه آدمو تنگ ميکنه و جگر آدمو ميسوزونه ياد من ميافته منم يه کوچولو دارم که چشمانه غريبش هميشه دنباله پدرش ميگرده و ميخواي زمين و زمان رو بهم بزني تا حسرت رو تو چشمهاش نبيني که چطور خط پدر رو دنبال ميکنه و دلتنگي ميمونه تو چشماش.و اون پاهاي کوچک و چشمهاي قشنگ حسر رو ميکشونه و تو اينو نميتوني تحمل کني براي همين در حسرت پروازم تا نباشم که ببينم. لطفا پيام هاي منو عمومي نکنيد من نميخوام کسي بفهمه